முதிர்கன்னி.....!

அண்மைக்காலமாக மனதில் அடிக்கடி ஒலிக்கின்ற ஒரு பாடல், ‘சொல்லாயோ வாய்திறந்து...வார்த்தை ஒன்று சொல்லாயோ வாய்திறந்து....’ மோகமுள் படத்தில் வரும் ஒரு அருமையான பாடல். ஜானகியின் குரல் மனதை பிழிகிறது. பல விருதுகளைக் பெற்றாலும் நாவல் படமாக்கப்பட்ட விதத்தில் சில விமர்சனங்களைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. ஒரு பெண்ணின் அதுவும் முதிர்கன்னி ஒருவரின் மனநிலையை, அவளின் உணர்வலைகளை வெளிக்காட்டுகின்ற ஒரு அற்புதமான பாடல். வாலியும் தன்பங்கிற்கு வார்த்தைகளில் கோலம் போட்டு அந்த உணர்வுகளின் விம்பமாக வரிகளை வடித்திருக்கிறார்.



முதிர்கன்னி...இன்று எமது சமூகத்தில் இருக்கின்ற ஒரு பிரச்சினை. ஒரு பெண் தன்னுடைய உணர்ச்சிகளுடன் போராடும் போராட்டம். எவருக்கும் தெரியாத இரகசிய வேதனை. வெளியே சொல்லமுடியாததும் உள்ளே எதுவும் செய்ய முடியாததும் ஆன ஒரு உளவியல் யுத்தம்.

‘கோயிலை இடிச்செண்டாலும் குமரை கரை சேர்க்க வேண்டும்’ இது அந்தநாட்களில் எம்மவரிடையே உலாவந்த ஒரு சொல்லாடல். இந்த ஒன்று போதும் ஒரு பெண்ணுக்கு திருமணம் என்பது எவ்வளவுதூரம் முக்கியம் என்பதற்கு. எங்கள் ஊரில் சொல்வார்கள் அக்கா இருக்க தம்பி மணம் செய்து கொண்டால்....குமர் வீட்டுக்க இருந்து மூச்சு விட இவன் ஏன் இப்படி செய்தவன்.. இப்படி எல்லாம் சொல்வது எங்கள் ஊரில் இருக்கின்ற பெண்கள்தான். அவர்களுக்குத்தானே எம்மை விட வலிகளின் வேதனை அதிகம் தெரியும். அப்படி இருக்கும் இப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை பண்ணலாம்...அல்லது அந்தக் கற்பனை மூலம் காட்சிப்படுத்தலாம்.. ஆனால் எப்பொழுதும் எம்மால் உணரமுடியாது.

எனக்கு தெரிந்த ஒரு இலட்சாதிபதி, தன்னுடைய பணத்தை முன்வைத்து தன்னுடைய மகளுக்கு டாக்குத்தர் அல்லது எஞ்சினியர் அல்லது அக்கவுண்டன் அல்லது படித்த மாப்பிள்ளை தேடித்திரிந்தார். இதுவரை அகப்படவில்லை. இது 30 வருடங்களாக தொடர்ந்து, இன்று அந்த பெண் 50 வயதை கடந்துவிட்டாள். விடயத்தை ஊன்றிப் பார்த்தால், அவருடைய வரட்டு கௌரவமும், அந்த பணத்திமிரும் தான் காரணமாக தெரிகிறது. அவருடைய அந்த நினைப்பால் இன்றும் அந்தப் பெண் மணவாழ்வின் சுகம் அனுபவிக்காமல் இருக்கிறாள்.

சில இடங்களில் பெண்களின் அழகு, குறைபாடுகள், ஊனம் என்பன இவற்றிற்கு காரணமாக இருந்தாலும் அதையும் தாண்டி எந்த ஒரு குறையும் இல்லாதவர்கள் கூட இன்றும் முதின்ம வயதை நெருங்கிக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். இதில் முன்வைக்கப்படுகின்ற ஒரு முக்கியமான குற்றச்சாட்டு ஆண்கள் கேட்கும் சீதனம். ஆனால் அதை கொடுக்கின்ற அளவிற்கு வசதிகளும் வாய்ப்புகளும் இருந்தும் சில விட்டுக்கொடுக்காத தன்மைகளால் அந்த திருமணங்கள் தள்ளிப்போய் பெண்கள் காணும் திருமணம் என்ற கனவு சிதைந்து விடுகிறது.

நன்றி : ஷீ-நிசி கவிதைகள் வலைப்பூ

தற்காலத்தில் வேலைக்கு போகின்ற பெண்கள் தங்களுடைய சொந்தக்காலில் நிற்கிறார்கள். வேலைகளில் பதவி உயர்வு மற்றும் சில சலுகைகள் காரணமாக திருமணங்களை தள்ளிப் போடுகிறார்கள். அது அவரவர் விருப்பம். அதில் தலையிட எவருக்கும் உரிமை இல்லை. ஆனால் இவர்கள் நாலு இடங்களுக்கு சென்று படித்து, நாலு இடம் பார்த்து ஒரு பட்டறிவு பெற்ற நிலையில் உதிர்க்கும் வார்த்தைகளில் முக்கியமானவை ‘திருமணம் மட்டுமா வாழ்க்கை, எங்களால் திருமணம் இல்லாமல் வாழமுடியும்....’ என்பதாக அமைகிறது. இந்தக் கருத்துடன் நான் உடன்படுகிறேன். ஆனால் கிராமத்தில் பாமரனாக இருந்து கல்வியறிவு போதாத நிலையில் இருக்கும் பெண்கள் வீட்டு வேலைகளை மட்டும் செய்து கொண்டு நான்கு சுவர்களுக்குள் தங்களையும், தங்கள் எண்ணங்களை மட்டும் அகன்ற வானில் சிறகடிக்க விட்டு விட்டு இன்றும் மணநாளிற்காக ஏங்கிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். படித்தவர்கள், வேலைசெய்பவர்கள் தங்கள் புலன்களை வேறு இடத்தில் செலுத்தி சில உளப்பிரச்சினைகளை தவிர்த்துக்கொள்வார்கள். இவர்களைப் பொறுத்தவரை திருமணம் என்பது மிகப்பெரிய விடயம். அதைக் கனவாக நினைத்தே வாழ்கிறார்கள்.

சில இடங்களில் தாய், தந்தையர் ஒவ்வொரு காரணங்களை சொல்லி திருமணங்களை தட்டிக்கழிக்கின்ற போது அவர்கள் தாங்களாகவே தங்கள் மனதுக்கு பிடித்த ஒருவரை பெற்றோரின் விருப்பத்துக்கு மாறாக திருமணம் செய்து கொண்டு போய்விடுவார்கள். சமூகம் அவனுக்கோ அல்லது அவளுக்கோ மிக உயரிய விருதான ‘ஓடுகாலி’ விருதை வழங்கிவிடும். திருமணம் எனக்கு வேண்டாம் என்ற அந்தப் பெண்கள் சொல்லியிருந்தால் எவராலும் எதுவும் செய்ய முடியாது. ஆனால் பெற்றோரின் சில அசமந்தப் போக்கும், அவர்களின் வீணான பிடிவாதங்களும் இளம் கன்னிகளை முதிர்கன்னி என்ற நிலைக்கு கொண்டு செல்கிறது. வீட்டுக்காரரை நம்பியோ அல்லது இந்த சமூகத்தை நம்பியோ எந்த வாழ்வுக்குள்ளும் புக முடியாத பெண்கள் இறுதியில் சாதி, மத, வயது எந்த வேறுபாடுமின்றி ஒரு ஆண்மகனுடன் சென்று தன்னுடைய புதிய வாழ்வை தொடங்கும் சந்தர்ப்பங்கள் எங்கள் கண் முன்னே நாம் பார்த்திருக்கிறோம்.

ஆண்களும் இந்த இடங்களில் நிறையவே பிழைவிடுகிறார்கள். தேவையற்ற முறையில் சீதனம் கேட்பது. அது கிடைக்கவில்லை என்றால் எந்த சமரசமும் இன்றி திருமணம் வேண்டாம் என்பது. இவைகள் எல்லாம் அந்தப் பெண்களின் உளவுரணை வெகுவாக பாதிக்கின்றது. பெண்ணைப் பெற்றவர்கள் வறுமையானவர்கள் என்று தெரிந்திருந்தும் அவர்களிடம் அதிகமாக சீதனம் கேட்டு அவர்களை மேலும் சிக்கலாக்குகிறார்கள். இந்த விடயங்களில் அந்த பெண்ணோ அல்லது அவர்களைப் பெற்றவர்களோ எதுவும் செய்ய முடியாது. ஆண்களாக திருந்தாவிட்டால் இந்த சீதனப் பிரச்சினையை தீர்க்க முடியாது.

நண்பன் ஒருவனிடம் இது சம்பந்தமாக உரையாடிய போது, அவன் பகிர்ந்து கொண்டான், தன்னுடைய உறவினர் ஒருவர் காலம் பிந்தி செய்து கொண்ட திருமணம் மூலம் பெற்றுக் கொண்ட குழந்தைகள் குறைபாடுகளுடன் பிறந்ததாகக் கூறினான். மருத்துவரிடம் இது தொடர்பாக ஆராய்ந்தால் அது பிந்திய திருமணத்தால் ஏற்பட்டது என்று தெரிவித்துவிட்டாராம். இன்னொரு நண்பனின் மனக்குமுறல் இது...இது சரியா அல்லது பிழையா என்பது பற்றி இங்கு நான் விவாதிக்கவில்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை அது சரி என்றே சொல்வேன். அவனின் மணமகாத ஒரு உறவுக்காரப் பெண். அந்தப்பெண் யாருடனாவது களவாக உறவு வைத்திருக்கிறார் என்பதை அறிந்தால் நான் மகிழ்வடைவேன் என்றான். அவனின் எண்ண ஓட்டத்தை என்னால் ஊகிக்க முடிந்தது. காரணம் அந்தப்பெண்ணின் திருமணத்திற்காக அவனின் குடும்பம் அலைந்த அலைச்சல். ஒவ்வொரு திருமண முயற்சியிலும் தோல்விகள். அதனால் அந்தப் பெண் சந்தித்த திருமண ஏமாற்றங்கள். இவை எல்லாம் அவனின் மனதில் இப்படி ஒரு எண்ணத்தை தோற்றுவித்துவிட்டது.

==நிலாரசிகனின் கவிதைகள் வலைப்பூவில் இருந்து ஒரு சில காட்டமான வரிகள்...======

முப்பது வயசாச்சு கண்ணாடி அலுத்தாச்சு
தெப்பத்து கோயில முண்ணூறு தரம் சுத்தியாச்சு

மூணுமுடிச்சு மட்டும் கிடைக்கலையே
ஊர்பேச்சு கேட்டும் உயிர்மூச்சு நிற்கலையே

பூவுக்குள் பூகம்பம் நிகழ்வது பூவுக்குமட்டுமே தெரியும்
பூவையிவளுக்கு ஒருஇதயம் உண்டென்பது யாருக்கு புரியும்?

===ஆறாம் திணை தந்த இன்னொரு வலி......
மார்கழி தோறும்
நோன்புகள் இருந்து
மணாளன் நோன்பைத்
தொடர்கிறாயே அக்கா..!

அகவை நாற்பதைத்
தாண்டியபின்னுமா
புரியவில்லை
நோன்பின் சிறப்பு.?

இது எனது நண்பர்கள் மூலமாக நான் கேட்டறிந்த கதைகளும், எனது உறவுகளிலே இன்னும் முதிர்கன்னியாக இருக்கும் அந்த பெண்களுமே எண்ணத்தில் எழுந்த கருக்கள். மனதிலே ஆழமாக கிடந்த ஒரு ஆதங்கம். ஆங்காங்கே இவற்றை பார்த்துப் பார்த்து வளர்ந்திருக்கிறோம். சாத்திரம் பார்த்து திருமணம்...குறிப்பு பொருந்தவில்லை அதனால் ஒன்றும் சரிவருதில்லை என்ற எண்ணம்....இந்த வட்டத்துக்குள் இருந்து வெளியே வர நாம் முயற்சிக்காத வரைக்கும், சீதனம் என்ற சமூக வியாதி அழியாத வரைக்கும் இந்த வேதனைகளை நாம் கண்டுகொண்டே வாழ வேண்டும்.